Ignacy Jan Paderewski (1860-1941)

Politykiem, który podpisał Traktat Wersalski w imieniu Polski, był Ignacy Jan Paderewski (1860-1941), światowej sławy pianista, kompozytor, działacz społeczny i mąż stanu.

Genialny wirtuoz, specjalizujący się w utworach Chopina i Liszta, od początku kariery, rozwijającej się od lat 80 XIX wieku, przyciągał na swoje koncerty tłumy widzów. Zachwycał ich grą, charyzmatyczną osobowością i niezwykle interesującą powierzchownością. Paderewski niezmiennie wykorzystywał swoją popularność dla nagłaśniania spraw, które stały się sensem jego życia: działalności charytatywnej i kwestii odzyskania niepodległości przez Polskę. Nie należał do żadnej ze spierających się ze sobą politycznych polskich frakcji. Stał ponad wszelkimi politycznymi sporami i odwoływał się zawsze do wyższych ideałów: jedności, poświęcenia i pracy dla wspólnej sprawy.

Po wybuchu I wojny światowej wraz z Henrykiem Sienkiewiczem założył Szwajcarski Komitet Generalny Pomocy Ofiarom Wojny w Polsce (Komitet Veveyski). W  lutym 1915 roku wyjechał ze Szwajcarii do Stanów Zjednoczonych. Przyczynił się do tego, że w ogłoszonym 8 stycznia 1918 orędziu prezydenta USA Thomasa Woodrowa Wilsona do Kongresu (Czternaście punktów Wilsona) znalazł się punkt dotyczący odbudowy niepodległej Polski (punkt 13). Paderewski odegrał też ważną rolę w przyjęciu 3 czerwca 1918 deklaracji, w której Wielka Brytania, Francja i Włochy uznały powstanie zjednoczonej i wolnej Polski za warunek sprawiedliwego i trwałego pokoju w Europie.

16 stycznia 1919 Naczelnik Państwa Józef Piłsudski powołał Ignacego Jana Paderewskiego na stanowisko prezesa Rady Ministrów i ministra spraw zagranicznych oraz delegata polskiego na konferencję pokojową w Paryżu.

28 czerwca 1919 Paderewski w imieniu Polski podpisał traktat wersalski. 9 grudnia 1919  zrezygnował z funkcji premiera, wyjechał do Szwajcarii. Za granicą nadal reprezentował Polskę. Był delegatem przy Radzie Ambasadorów i delegatem do Ligi Narodów. Dzięki dyplomatycznym zdolnościom (płynnie posługiwał się 7 językami ) i szacunkowi, jakim go darzono, Polska mogła skutecznie negocjować różnorodne trudne kwestie.

Po wybuchu II wojny światowej, mimo podeszłego wieku, objął przewodnictwo powstałej w grudniu 1939 roku we Francji Rady Narodowej RP.W sierpniu 1940 roku postanowił wyjechać do Stanów Zjednoczonych, aby ponownie szukać pomocy dla ojczyzny.

Zmarł 29 czerwca 1941 w Nowym Jorku. W 1992 roku jego prochy zostały sprowadzone do Polski i złożone w archikatedrze św. Jana w Warszawie.

Ilustracja : Paderewski. Agence Meurisse. 1919